la vie d'un reveur

toen ik hem vroeg of hij zich vermaakte, keek hij me aan met zijn bloeddoorlopen ogen en hij hief zijn glas. "ik heb de tijd van mijn lever!" zei hij en hij nam een slok van de doorzichtige inhoud uit een fles die hij in zijn knoestige hand hield. vrolijk tikte hij met zijn houten been op de grond terwijl zijn ogen wellustig op de dijen van de barvrouw bleven rusten.
//
een klein glimlachje verscheen op haar gezicht toen ze me opnieuw zo doordringend aankeek. de rode vlekjes waren nog niet weg uit haar gezicht. die verdomde walnoten ook. geen zeewierkuur was hij tegenop gewassen. ze was al de hele ochtend bezig op het strand geweest. toen ze haar gezicht in de bolle kant van haar lepel had bekeken was ze struikelend de keuken uitgerend naar de zee.
//
samen namen we grote stappen over de witte lakens heen. in onze gedachten hadden we dat afgesproken. alleen de zwarte tegels mochten worden aangeraakt. dat was ook geen pretje, want de vloer was steenkoud onder onze blote voeten. dit was echter de enige manier om geen sporen achter te laten. het risico dat ze onze teenafdrukken zouden vinden namen we er bij.
//
"het zijn dagen zoals deze, waar ik voor leef", verzuchtte ik.